Me të u takuam në bahçen e xhamisë ku kishim shkuar së bashku me shokët e grupit. Po bëhej gati të merrte abdest për të falur namazin e xhumasë.
Na e ktheu përshëndetjen me një buzëqeshje të ëmbël. Me siguri duhet të ishte mbi të nëntëdhjetat. Ishte hera e parë që takoheshim me një njeri kaq të dashur dhe të moshuar. Flokët që i bashkoheshin me mjekrën, ishin bërë krejt të bardha si bora dhe lëkura e fytyrës ishte e tepër e lëmuar.
Pa pritur që ne t’i thonim diçka, u kthye nga shoku ynë më i ri:
-Ti je hafiz, apo jo? A kam të drejtë apo jo, bir?
-Po. -belbëzoi ai. -Nga e kuptuat?
-Hafizët duken në fytyrë. -tha plaku. Dhe pastaj mbase për të fshehur diturinë e jashtëzakonshme të tij, vazhdoi: -Ashtu e mora me mend.
Ne e pamë të çuditur, kurse ai vazhdoi të merrte ngadalë abdest dhe, duke veshur xhaketën e gjatë që i ngjante një pardesyje, këtë herë iu drejtua një shokut tonë dhe i tha:
-Shkak për ardhjen tonë në këtë botë janë bërë nëna dhe babai. Nëse sillemi keq me ta, nuk do të mund t’ia ndjejmë as erën Xhennetit!
Gjyshi po tregonte një tjetër mendjemprehtësi të tijën, sepse djaloshi që iu drejtua pak më parë, kishte thyer zemrën e nënës për arsye të parëndësishme dhe kishte ardhur në namaz pa u pajtuar me të.
I nguli sytë në horizont dhe vazhdoi:
-Sidomos nënat! Ah, nënat…
Zëri i plakut nisi të dridhej dhe pa arritur t’i çonte deri në fund fjalët, i rrodhën rrëke lotët. Pasi pëshpëriti disa herë fjalën “nënë”. Nisi të qante si një fëmijë.
Kishte sjellë ndër mend nënën e vet.
E lamë në atë gjendje dhe hymë në xhami.
Megjithëse në ditët e mëvonshme e kërkova shumë herë, nuk e pashë më gjyshin. Edhe shokët nuk e kishin parë. Kishte ardhur nga një tjetër vend, apo kishte kaluar andej atë ditë, nuk e di.
Kushedi, ndoshta kishte shkuar pranë nënës së tij, të cilën e kishte humbur para një gjysmë shekulli.