Një i urtë shkoi te një dijetari moçëm dhe i bëri këto pyetje, për çka mori këto përgjigje të sakta me përjashtim të njërës:

-Kush është i pari dhe i fundit në këtë botë?

-Zoti, sepse është i përgjithmonshëm.

-Cila është më e bukur se të gjitha?

-Gjithësia, sepse kjo është vepra-pasqyrë e Zotit.

-Çka është më e madhja e të tërave?

-Hapësira, sepse përmbledh çdo send të krijuar.

-Cila është më e qëndrueshme në botë?

-Shpresa, se kjo mbetet me njeriun edhe pasi ai të ketë humbur çdo gjë tjetër.

-Ç’është më e mira e të krejtave?

-Virtyti, se pa të s’ka gjë të mirë.

-Ç’është më e shpejtë se të gjitha?

-Mendja, se në më pak se një minutë mund të shkojë në fund të gjithësisë.

-Cila është më e fortë se çdo gjë tjetër?

-Nevoja, e cila e bën njeriun të përballojë tërë rreziqet e jetës.

-Çka është më e lehtë se të gjitha?

-Të dhënit këshilla.

Kur erdhi tek pyetja e fundit, i dituri i dha një përgjigje, që sigurisht vetë nuk e kuptonte dhe se gjithë njerëzit materialistë s’mund t’i japin veçse një kuptim të sipërfaqshëm. Pyetja ishte:

-Çka është më e vështira e të gjithave?

Dhe përgjigja ishte: -Të njohim veten!

Shkëputur nga revista “Drita Islame”