Një derë mbyllet. Pastaj  një tjetër. Dhe sërish, një tjetër. Një sërë pritshmërish, të ngjyrosura me optimizëm, thjesht nuk realizohen. Mos u shqetësoni, nuk ju ndodh vetëm juve. I ka ndodhur edhe Profetit Muhamed (s.a.s).

Arabët e konsideruan unanimisht Profetin Muhamed (s.a.s) si shembull të shkëlqyer për shoqërinë; një njeri që nuk gënjente, që ishte i besueshëm, i ndershëm dhe empatik.

Profeti Muhamed (s.a.s) kishte pritshmëri specifike në lidhje me “dy qytetet”, Mekën dhe Taifin. Se ato do ta pranonin thirrjen e tij dhe do të besonin dhe adhuronin Zotin e vetëm. Megjithatë, shumica e paganëve arabë patën një reagim krejt të ndryshëm. Ata e luftuan me mish e me shpirt mesazhin e Profetit (s.a.s). Ata torturuan dhe bojkotuan ata që besuan tek Muhamedi dhe u përpoqën disa herë që ta vrisnin atë.

Gjatë çasteve të vështira, Hatixhja, bashkëshortja e Profetit (s.a.s), i ofronte atij ngushëllim dhe mbështetje emocionale. Sidoqoftë, pas një dekade thirrjeje në monoteizëm, gruaja që e mbuloi dhe e mbështolli pas përvojës së tij të parë me shpalljen, që ishte gjithmonë përkrah tij, u largua nga kjo botë.

Xhaxhai i tij, që i ofroi mbështetje dhe mbrojtje fisnore kundër atyre që donin ta vrisnin, vdiq tre ditë më vonë. Allahu e urdhëroi Profetin (s.a.s) të proklamonte monoteizmin në Mekë. Ai e bëri këtë. Sidoqoftë, Meka po shndërrohej në një qytet gjithmonë e më të rrezikshëm ku Profeti (s.a.s) nuk kishte më asnjë mbështetje.

Pa u dekurajuar, Profeti Muhamed (s.a.s) shkoi në Taif me shpresën që banorët e tij do ta mirëprisnin ftesën në monoteizëm. Nëse kjo do të ndodhte, ai do të mund të zhvendosej në një vend më të sigurt. Por rezultoi krejtësisht e kundërta. Ata nuk e pëlqyen aspak thirrjen e tij. Përkundrazi, nxitën të rinjtë e tyre që ta godisnin me gurë duke e lënë të gjakosur, ndërsa i drejtohej mureve rrethuese të qytetit për të dalë që aty. Një ditë Aishja e pyeti Profeti (s.a.s): “ A ke përjetuar ndonjë ditë më të vështirë dhe të rëndë se ajo e betejës së Uhudit?” Profeti (s.a.s) i përmendi ditën që kaloi në Taif.

I rraskapitur, i lënduar dhe i tronditur, Profeti (s.a.s) pa t’i mbyllej një tjetër derë m’u përpara syve, dhe kështu vendosi të kthehej sërish në Mekë. Gjatë rrugës, ai vendosi të pushonte nën hijen e pemëve të një kopështi privat.

Pronari i kopështit pa gjëndjen e Profetit (s.a.s) dhe udhëroi shërbëtorin e tij, Adasin, që t’i çonte një pjatë me rrush. Profeti (s.a.s) filloi të hante duke thënë Bismilah (Me emrin e Allahut). I habitur, Adasi i tha: “Njerëzit e këtij qyteti nuk e përdorin këtë shprehje!” Profeti (s.a.s) iu përgjigj: “Nga cili qytet je ti Adas? Cila është feja jote?”. Adasi u përgjigj: “Unë jam i krishterë nga qyteti i Nineveh.” Profeti (s.a.s) i tha: “Nga qyteti i njeriut të drejtë, Junusit, birit të Matas.” Adasi i habitur e pyeti, “Nga e njeh Junusin, djalin e Matas? Profeti u përgjigj: “Ai është vëllai im. Ai ishte Profet dhe unë jam Profet.”

Biseda e Profetit Muhamed (s.a.s) me Adasin ishte tejet domethënëse. Allahu i tregoi Muhamedit (s.a.s) se pavarësisht refuzimit që populli i tij i bëri Junusit, qindra vjet më pas, ai ishte duke folur me një njeri që besonte tek Junusi dhe që vinte pikërisht nga qyteti që e dëboi atë.

Refuzimi i banorëve të Mekës dhe Taifit nuk e lëkundi aspak Profetin(s.a.s) nga misioni i tij, nga mbështetja tek Allahu dhe shpresa e pafundme tek premtimi i tij. Për më tepër, ai nuk lejoi sjelljen e ashpër të paganëve arabë, që të ndryshonin karakterin e tij, duke u hakmarrë ndaj tyre. Përkundrazi, ai shpresoi se një ditë ai qytet do të ndryshonte. Dhe kështu ndodhi.

“Allahu i mjafton kujtdo që mbështetet tek Ai. Allahu e përmbush me siguri vendimin e Tij dhe për çdo gjë Ai ka caktuar masë.” [Surja Talak, 3]

“Kështu, kush shpreson takimin me Zotin e vet, le të bëjë vepra të mira dhe të mos i shoqërojë askënd në adhurim Zotit të vet!” [Surja Kehf, 110]