“Nuk është propagandimi i fesë së tij, por qëndrueshmëria e saj, që meriton habinë tonë: e njëjta përshtypje, e pastër dhe e përkryer, të cilën ai e gdhendi në Mekë dhe në Medine nga prozelitët (ata që kanë ndërruar fenë) indianë, afrikanë dhe turq të Kur’anit pas revolucioneve të dymbëdhjetë shekujve… Myslimanët i kanë qëndruar njëlloj tundimit për ta çuar objektin e besimit dhe të besnikërisë së tyre në një shkallë me ndjenjat dhe imagjinatën e njeriut. ‘Unë besoj në një Zot dhe në Muhamedin si të Dërguar të Zotit’ është dëshmia e thjeshtë dhe e pandryshuar e fesë Islame. Imazhi mendor i Zotit nuk është poshtëruar kurrë nga ndonjë idhull; nderimi për Profetin asnjëherë nuk e ka tejkaluar masën e virtytit njerëzor, kurse porositë e tij morale për jetën e kanë kufizuar mirënjohjen e dishepujve të tij brenda caqeve të arsyes dhe të fesë.”

-Edward Gibbon and Simon Ocklay

Burimi: Revista “Zani i Naltë”, Viti II (XVI) 2013, nr. 3 (156), fq.97-98