Shpesh njerëzit janë si një fushë me grurë përulur nga era, në momente të tjera, ndonëse paraqiten plot dinjitet si një rrap i moçëm, ata mund të shemben përdhe, pa mundur të ngrihen përsëri. Ashtu siç nuk janë të pakta momentet kur engjëjt i kanë zili, po ashtu nuk janë të pakta dhe çastet kur djajtë shokohen nga sjellja e tyre.

Ndonëse është e çmueshme të kërkosh dhe të presësh mirëkuptim dhe të vajtosh për gjërat që na janë përvjedhur, të jesh i mëshirshëm është më shumë se një atribut dhe virtyt. Eshtë e gabuar të mendosh se mirëkuptimi shfaqet tek njerëzit pa virtyte, po ashtu siç është e gabuar të mendosh që virtytet bashkëjetojnë tek njerëzit pa mirëkuptim. Siç dihet fjala e urtë thotë: “Të gabosh, është njerëzore, të falësh është hyjnore!” Dhe si mund të shprehej më bukur se kaq! Krijesa që fal, synon krijesën e korrigjuar, përmbahet në kthimin në esencën tonë dhe rigjetjen e vetes sonë përsëri. Për këtë arsye, veprimi më i pëlqyeshëm në sytë e Mëshirës së Pafund është çdo aktivitet i ndjekur në mes të drithërimave për këtë kthim dhe kërkim.

Gjithçka për krijesat, në jetë ose jo, është paraqitur me anë të mirëkuptimit përmes humanitetit. Pikërisht siç Zoti shfaq atributet e Tij me anë të mirëkuptimit përmes humanitetit, Ai gjithashtu ngulit bukurinë e mirëkuptimit në zemrat e njerëzve. Ndërsa njeriu i parë lëshoi një goditje në esencën e tij nga gabimi i kryer, diçka pothuajse e pashmangshme për natyrën e tij humane, mirëkuptimi i erdhi nga qiejt sepse ai e ndjeu pendimin në ndërgjegjen e tij dhe sepse lutjet e tij ishin të sinqerta.

Njerëzit kanë dhunti të ruajtura, të tilla si shpresa dhe ngushëllimi që i kanë trashëguar prej paraardhësve nëpër shekuj. Sa herë që njerëzit gabojnë, nga ngjitja në transportuesin magjik në kërkim të mirëkuptimit dhe prej mposhtjes së turpit të shkaktuar nga mëkatet e tyre dhe të dëshpërimit si pasojë e veprimeve të tyre, ata janë të aftë të fitojnë mëshirë pa kufi dhe kanë treguar fisnikërinë që është ngatërruar në perden e syve të tyre me mëkatet e të tjerëve.

Në sajë të shpresës së tyre për mirëkuptim, njerëzit mund të ngrihen mbi retë e errëta që kërcënojnë horizontin e tyre dhe të gjuajnë mundësinë për të parë me lehtësi botën e tyre. Këta fatbardhë që janë të vetëdijshëm për krahët e ngritura për mirëkuptim, kalojnë jetën në mes melodive që gëzojnë shpirtrat e tyre.