Fuqia e vërtetë e dijes dhe edukimit

Islami i kushton vëmendje të veçantë dijes, aq shumë saqë Islami konsiderohet si një fe (mënyrë jete) e të mësuarit dhe njohurisë. Ajo pohon se njeriu është krijuar për të njohur dhe për të përmbushur misionin e tij të ndershëm të vicegjencës në përputhje me rrethanat. Njohja do të thotë sukses; mosnjohja nënkupton dështimin dhe shkatërrimin. Njohuria është burimi i gjithë mirësisë, injoranca burim i të gjitha të keqes dhe mëkatit.

Dituria në Islam është sinonim me dritën dhe udhëzimin. Rezultati neto i një sistemi arsimor duhet të jetë njohuri autentike, e cila, nga ana tjetër, pritet të sigurojë dritë dhe udhëzime për njerëzit. Nga kjo rrjedh se individët e arsimuar supozohet të jenë të mirëformuar dhe të udhëzuar. Ata duhet të jenë pragmatikë dhe në të njëjtën kohë të fuqizohen për t’u marrë me të gjitha llojet e sfidave të jetës. Si fenerë të vazhdueshëm të udhëzimit, motivimit dhe shpresës, ata janë pasuri e vërtetë për njerëzimin.

Arsimi nuk është për të përgatitur një person vetëm për jetën e tij profesionale dhe për ta pajisur atë me disa aftësi praktike që lidhen me fushën e tij të interesit. Përkundrazi, arsimi është të përgatisë një person për jetën, duke bërë të mundur që ai të ketë sukses jo vetëm në specializimin e tij të zgjedhur, por edhe në jetën në tërësi. Ai duhet të jetë jo vetëm kompetent, por edhe i mirë dhe përgjegjës, profesional. Për më tepër, ai duhet të jetë një qenie njerëzore e mirë dhe përgjegjëse, e cila përfshin të gjitha aspektet dhe aktivitetet e tjera të jetës.

Në këtë mënyrë, një njeri me të vërtetë i arsimuar merr njohuri si një shenjë që e çon drejt arritjes përfundimtare të qëllimit të tij ekzistencial. Dija është quajtur kështu “‘ilm” në arabisht, që është nga e njëjta rrënjë si “alam”, që do të thotë shenjë, tregues ose shenjë.

Pas zotërimit të njohurive, një person i arsimuar përfundimisht bëhet një shenjë, duke përfshirë praktikisht çdo gjë që përbëhet nga arsimi dhe njohuria. Ai quhet kështu “alim”, zakonisht i përkthyer si “dijetar”.

Edukimi islam është quajtur shpesh “terbijjeh”, që do të thotë zhvillim, rritje dhe edukim. Një person që e nënshtron veten në një sistem kaq mirëkuptues pritet të rritet vazhdimisht dhe të zhvillohet intelektualisht, shpirtërisht dhe moralisht, nga djepi në varr. Dhe sa më i moshuar të jetë, aq më i ditur dhe më i zellshëm bëhet ai.

Për shkak të kësaj, të moshuarve në Islam i janë akorduar statuse të tilla të nderuara, duke gëzuar një shkallë të paprecedentë respekti dhe nderi. Qëllimi i sistemeve dhe institucioneve formale arsimore është promovimi, nxitja dhe lehtësimi i “terbijjeh”.

Në të vërtetë, duke qenë musliman i vërtetë dhe duke praktikuar Islamin si një mënyrë jetese, nënkupton një udhëtim drejt vetë-aktualizimit. Njerëzit duhet të shikojnë, madje edhe përpara, dhe të jenë optimistë të qëndrueshëm. Prandaj, Allahu i Plotfuqishëm vazhdon të inkurajojë shërbëtorët e Tij të vërtetë se nuk do të ketë frikë për ta në lidhje me të ardhmen, as nuk do të brengosen në lidhje me atë që lënë pas.

Destinacioni përfundimtar i një udhëtimi të tillë do të jetë Parajsa (Xhenneti) si kulmi përfundimtar i një procesi që filloi me gjënë e parë që një person mësoi për veten, jetën dhe Islamin. Besimtarët e vërtetë do të kenë sukses në të dy botët, sepse ata dinin dhe vepronin. Ata që dështojnë do ta bëjnë këtë vetëm për shkak se ata as nuk dinin as nuk vepronin pavarësisht nga niveli i edukimit të tyre sipërfaqësor njëdimensional.

Së fundi, ndoshta është për shkak të kësaj – dhe Allahu i Plotfuqishëm e di më së miri – se fjalia e hapjes në suren Alak është “lexo” dhe ato mbyllëse: “lutuni dhe afrohuni (pranë Allahut)”. Kjo mund të nënkuptojë që jeta e një personi duhet të fillojë dhe të shpaloset me frymën e nocioneve të leximit, të të mësuarit dhe të njohjes, të cilat në mënyrë të pashmangshme çojnë në realizimin e qëllimit tokësor të njeriut.

Ky qëllim është identifikuar me nënshtrimin e plotë të njeriut dhe duke iu afruar Allahut, Krijuesit. Me siguri, nuk ishte rastësi, për më tepër, se fjala e parë e shpallur ose e komunikuar me Pejgamberin (paqja qoftë mbi të) ishte gjithashtu “lexo”…

Pin It